スキップしてメイン コンテンツに移動

モンゴルって何だっけ?

町の保育園で行うすくすくサロンに集まっていたママたちとの会話が私の悩みになってしまいました。

ママ1:今日はいい天気だけど風が強いね?いやだね?
ママ2:本当そうだね?花粉が飛ぶから嫌だよね?

ダリー:モンゴルの春は雪が溶けうと地面が乾燥して、砂の嵐で、本当に大変ですよ!
風がもっと強いからね。

ママ1:モンゴルって何だっけ?馬だよね?
なんか、テレビで見ると馬に乗るイメージが強いよね?

ダリー:そうだけど、それは田舎の方だよ!
ママ1:ええ~でも、3歳のときから馬に乗ると言っていましたよね?

ママ2:ええ~そうなの?ダリーも、学校に馬に乗って行ってたんだ?
モンゴルって車はあるんですか?

ダリー:車ぐらいはありますよ!それぐらいは自分でちゃんと考えて想像してくださいよ!

ママ2:よかった、よかった!

ダリー:遊牧民は馬を乗るのは、家畜の世話をするためですよ!車では出来ないから…


風の話題を利用してモンゴルの季節のことを少し紹介したいな~と思ったのに、また誰かに変なことを聞かれて、つい、話の流れがおかしくなってしまった。

この会話の後しばらく何も話せなくなってしまった私が自分のことを追い詰めてみたり、相手のおかしい質問にうまく答えられなくなってしまって。

車は百年以上前に出来てるのにどうしてモンゴルにないと思うのかな?

モンゴルは日本と比べるとまだまだ器械とか、技術とか不足してる点はたくさんあるけど、
車はないようなイメージを持ってるちょっと

悲しいというか、何と言うか?

初めて日本に来たときにある小学生に

「オレンジジュースを飲んだことがありますか?とか、飛行機はありますか?」と聞かれて、すごく馬鹿にされてる気分になったことがありますが、
今日のママの質問と比べたらまだナイズクエスチョンだったような気がした。

それでも、何で素直に「はい、車はあります!」と答えられなくて怒ってしまったのかな?せっかく質問してくれたのに…」

午後、ずっと悩んでしまいました。

コメント

このブログの人気の投稿

Кавабата Ясүнари- Изүгийн бүжигч охин (Ⅰ)

Зам тахиралдаж,юу юугүй Амазатоогэд ойртсоныг баримжаалах үест борооны хөл хуш модон шигүү ойг цайруулсаар элдэх хурдаар хормойноос нь намайг нэхэн ирлээ. Би хорин настай.Ахлах сургуулын сурагчын дүрэмт малгайг дугтуйлан,хөх цайвар кимоно өмсгөл ,өмд өмсөөд,сурагч ширэн цүнх мөрлөсөн байв.Ганцаараа Изүгийн зүг аян замд гарсанаас дөрөв хоногийн хойно юмдаг.Шюзэнжигийн рашаанд нэг шөнийг төөрүүлж,Югашима рашаанд хоёр хоноглоод,түүнчлэн өндөр өсгийтэй углуургатай модон шаахайтай Амаги өөд өгсөж ирсэн нь энэ билээ.Давхаралдсан уулс болоод хүний мөр гараагүй ой хийгээд гүн хавцал дахь намрын үзэсгэлэнд татагдан байж би нэгэн хүсэлд сэтгэлээ догдлуулан замаар яаравчлан алхална.Төдөлгүй борооны том дуслууд намайг нүдэж эхэллээ.Мушгиран ороосон эгцэм өгсүүр зам өөд гүйж гарав.Арайхийн давааны хойд аман дээрхи цайны газар явж хүрээд тайвшрахтай зэрэгцэн би тэрхүү үүдэнд хөшиж орхив.Горьдлого минь дэндүү амар онож биелсэнд тэр билээ.Тэнд нэгэн урлагийн аяныхан амс хийж байв. Хөшөө шиг зог...

Сайхан хангайн буга

Ижий минь их намуухан хоолойтой,дуу цөөтэй,дөлгөөхөн хүнсэн. Найр наадмын дугараанд дуулж гавихгүй ч,эвлэгхэн шиг ганц хоёр дуу дуулчихна. Хоёрдугаар ангид байхад нэг орой зурагтаар <Дуунд дуртай боловоо би>гэдэг дуу явж байна, Надад их таалагдлаа. Ноосон цамц нэхэж суусан ижийгээсээ энэ дууг заагаад өгөч гэж гуйхад ,12хуудастай нимгэн дэвтэр шинээр нээгээд эхний хуудсанд нь үгийг нь бичиж өгөөд хоюулаа ахин дахин дуулж хөгжилтэй нь аргагүй сууж билээ. Нэг өдөр ээж минь надад зохиолын дууны ном худалдаж авчирч өглөө. Эх орон,аав ээж янаг амрагын гээд хуучны өчнөөн сайхан дуу багт сан цагаан хавтастай тэр номон дотор <Сайхан хангайн буга> гэдэг нэгэн сайхан дуу байх юм. Ижийгээсээ ая дангий нь сурч аваад тогтоолоо. Хааяа амандаа аялдаг ч,утга учрыг нь айхтар ухаж ойлголгүй явлаа. 5р ангид орлоо.Сургуулын өвлийн амралтын өмнө нийт 5р ангиудын дунд ардын дууны тэмцээн болох зарыг дуу хөгжимийн багш маань түгээж,,манай ангийнхан би ч дуул,чи ч дуул,юу...

ОХИНДОО НОМ УНШИЖ ӨГӨӨРЭЙ

Би 3-4настай л байсан юм боловуу? Ой ухаан дөнгөж эргэн тойрноо бүдэг бадаг мэдэрч эхэлсэн балчирхан үеийн минь мартагдашгүй нэгэн тод дурсамж гэвэл одоо ч хайртай,хамгийн дуртай номтойгоо анх учирсан тэр мөч юм. Аав минь зуны нэг өглөө эрт намайг дагуулаад гэрээс маань холгүй орших томоохон номын дэлгүүр орж,хүүхдийн 2ном авч өглөө. Тавиур дээр эгнэсэн олон номуудаас аль гоё харагдсаныгаа хуруугаараа заахад хамгийн дээд эгнээний багавтар хэмжээний  хүрэн улаан хавтастай,нимгэн,зурагтай ном,цэнхэр хавтастай бас нэг номыг худалдагч эмэгтэй гараа сунган авч өгч байсныг,тэр номоо худалдаж аваад номын дэлгүүрээс баруун тийш хэсэг алхаад байдаг дунд сургуулийн налуу,намхан,чулуун дэнж дээр намайг тэвэрч суугаад уншиж өгч байсныг,аав минь инээж байсныг,сахал нь дагзнаас хатгаж байсныг,цоо шинэ номын хуудаснууд маш гоё үнэртэй байсныг,дээл нь цэнхэр өнгөтэй байсныг ер мартдаггүй юм. Одоо бодоод байхнээ,аав минь л анх номын ертөнцөд намайг хөтлөн оруулжээ. Би өөрөө ном уншиж чадд...