スキップしてメイン コンテンツに移動

おじいちゃんの昔ばなし。

映画歴史に「ノモンハン事件」という名前で残った日本人のほとんどが知らないモンゴル対日本の戦争が1937年に八ヶ月か間続いて、ロシア軍に手助けられてモンゴルが国を守れたということをご存知でしょうか?

当時私のおじいさんは18歳でその戦争に行ったが一週間目でケガをして(手の指を撃たれたらしくて…確かにその指も微妙に短いです!)戦地から戻ったという。


日本軍の飛行機が毎日毎日ハラハ・ゴル(戦争があった場所の名前)の空いっぱいになって、本当に怖かったみたい。

たくさんのモンゴル人も日本人も命を落としました。おじいちゃんはもちろん当時日本人が大嫌いだったことでしょ?

でも、おじいさんの考えを変えたある出来事が1945年に起きました。

中国に負けた日本軍をモンゴルやロシアのシビリアに列車や歩きで何ヶ月間かけてモンゴル兵やロシア兵が連れて行きました。無理やりだけど…

日本軍は何千人もいたことでしょ?
もちろん軍の偉い人たちも何人も奥様を連れて行っていたとか…

お雨の日も風の日も、暑い日も寒い日も、じいさんは歩きでモンゴルへ連れて行く方に行かされて、嫌でも千キロ以上のところを日本軍と過ごしました。

あまりにも疲れ果てて、お腹を空かした日本人は土をほって何か草や花の根本を食べているのを見て本当に可愛いそうで、ある日モンゴル軍の食事のために殺めたばかりの羊の内臓の腸をおじいちゃんが仲間に隠しながら日本軍人たちへ投げたら、受け取った日本人たちはものすごく喜んで食べ始めた。羊のふんを取っただけで、洗ってもなかったのに。(洗える状態でもなかったみたい)

それを見たモンゴル軍の誰かがおじいちゃんのことを上に伝えてしまって、「敵に許可なしで食べ物を与えた!敵を仲間とした!」ということで一週間モンゴル兵の刑務所みたいなところに入れてしまったとさ。

おじいさんがこう思った…↓

「確かに、かかって来たのが彼らだけど、敵なんて誰だって同じ母親から生まれて、家族に育てられ、故郷、大切な人々すべてを置いて、国の偉い人たちの命令で戦地に訪れるんだ!好きで銃を持って、好きで人を殺して、好きで死んで行くんじゃない!
この若い日本軍人たちも俺たちと何が違うというの?
みんな人間なんだ!

今の私と同じ25歳の若い兵士、後のダリーの大好きなおじいちゃんだった…

あれから、55年経ち、17歳の孫の私が日本語の学校に入りたくて、おじいちゃんにきっと許してもらえないかな?と怖がりながらも聞いたところ
怒るところか、「日本人があなたにいいことをしてくれれば、あなたも同じくいいことをしてあげるんだよ!」「ところで、前から思ったんだけど、
昔、川で木を切って「いかだ」を作っていた日本軍たちはちょっと目を離せば川に飛び込み自殺しようとしてたんだ!その日本人たちにお前の顔が結構似てるし、もしかして、あの死んでいった日本軍人たち誰かの生まれ変わったものじゃなかいか?うふふ…あっかんべーと冗談も言いながら
この話を聞かせてくれました。


おじいちゃんは今でも元気に生きているよ!

コメント

このブログの人気の投稿

Кавабата Ясүнари- Изүгийн бүжигч охин (Ⅰ)

Зам тахиралдаж,юу юугүй Амазатоогэд ойртсоныг баримжаалах үест борооны хөл хуш модон шигүү ойг цайруулсаар элдэх хурдаар хормойноос нь намайг нэхэн ирлээ. Би хорин настай.Ахлах сургуулын сурагчын дүрэмт малгайг дугтуйлан,хөх цайвар кимоно өмсгөл ,өмд өмсөөд,сурагч ширэн цүнх мөрлөсөн байв.Ганцаараа Изүгийн зүг аян замд гарсанаас дөрөв хоногийн хойно юмдаг.Шюзэнжигийн рашаанд нэг шөнийг төөрүүлж,Югашима рашаанд хоёр хоноглоод,түүнчлэн өндөр өсгийтэй углуургатай модон шаахайтай Амаги өөд өгсөж ирсэн нь энэ билээ.Давхаралдсан уулс болоод хүний мөр гараагүй ой хийгээд гүн хавцал дахь намрын үзэсгэлэнд татагдан байж би нэгэн хүсэлд сэтгэлээ догдлуулан замаар яаравчлан алхална.Төдөлгүй борооны том дуслууд намайг нүдэж эхэллээ.Мушгиран ороосон эгцэм өгсүүр зам өөд гүйж гарав.Арайхийн давааны хойд аман дээрхи цайны газар явж хүрээд тайвшрахтай зэрэгцэн би тэрхүү үүдэнд хөшиж орхив.Горьдлого минь дэндүү амар онож биелсэнд тэр билээ.Тэнд нэгэн урлагийн аяныхан амс хийж байв. Хөшөө шиг зог...

Сайхан хангайн буга

Ижий минь их намуухан хоолойтой,дуу цөөтэй,дөлгөөхөн хүнсэн. Найр наадмын дугараанд дуулж гавихгүй ч,эвлэгхэн шиг ганц хоёр дуу дуулчихна. Хоёрдугаар ангид байхад нэг орой зурагтаар <Дуунд дуртай боловоо би>гэдэг дуу явж байна, Надад их таалагдлаа. Ноосон цамц нэхэж суусан ижийгээсээ энэ дууг заагаад өгөч гэж гуйхад ,12хуудастай нимгэн дэвтэр шинээр нээгээд эхний хуудсанд нь үгийг нь бичиж өгөөд хоюулаа ахин дахин дуулж хөгжилтэй нь аргагүй сууж билээ. Нэг өдөр ээж минь надад зохиолын дууны ном худалдаж авчирч өглөө. Эх орон,аав ээж янаг амрагын гээд хуучны өчнөөн сайхан дуу багт сан цагаан хавтастай тэр номон дотор <Сайхан хангайн буга> гэдэг нэгэн сайхан дуу байх юм. Ижийгээсээ ая дангий нь сурч аваад тогтоолоо. Хааяа амандаа аялдаг ч,утга учрыг нь айхтар ухаж ойлголгүй явлаа. 5р ангид орлоо.Сургуулын өвлийн амралтын өмнө нийт 5р ангиудын дунд ардын дууны тэмцээн болох зарыг дуу хөгжимийн багш маань түгээж,,манай ангийнхан би ч дуул,чи ч дуул,юу...

ОХИНДОО НОМ УНШИЖ ӨГӨӨРЭЙ

Би 3-4настай л байсан юм боловуу? Ой ухаан дөнгөж эргэн тойрноо бүдэг бадаг мэдэрч эхэлсэн балчирхан үеийн минь мартагдашгүй нэгэн тод дурсамж гэвэл одоо ч хайртай,хамгийн дуртай номтойгоо анх учирсан тэр мөч юм. Аав минь зуны нэг өглөө эрт намайг дагуулаад гэрээс маань холгүй орших томоохон номын дэлгүүр орж,хүүхдийн 2ном авч өглөө. Тавиур дээр эгнэсэн олон номуудаас аль гоё харагдсаныгаа хуруугаараа заахад хамгийн дээд эгнээний багавтар хэмжээний  хүрэн улаан хавтастай,нимгэн,зурагтай ном,цэнхэр хавтастай бас нэг номыг худалдагч эмэгтэй гараа сунган авч өгч байсныг,тэр номоо худалдаж аваад номын дэлгүүрээс баруун тийш хэсэг алхаад байдаг дунд сургуулийн налуу,намхан,чулуун дэнж дээр намайг тэвэрч суугаад уншиж өгч байсныг,аав минь инээж байсныг,сахал нь дагзнаас хатгаж байсныг,цоо шинэ номын хуудаснууд маш гоё үнэртэй байсныг,дээл нь цэнхэр өнгөтэй байсныг ер мартдаггүй юм. Одоо бодоод байхнээ,аав минь л анх номын ертөнцөд намайг хөтлөн оруулжээ. Би өөрөө ном уншиж чадд...