Өвөө маань 8,9настайдаа жоохон хүү байхад юм гэнэлээ.
Малд явж байгаад хээр унтаж орхиж гэнээ,
Тэгээд нэг сэрсэн чинь гадаа тас харанхуй,сар ч байхгүй,тэр гэж тэмдэггүй барьсан тавьсанаа танихын аргагүй харанхуй,шөнө дунд болсон байна гэнэ.Гэрээсээ хэр хол байгааг ч бүү мэд.
Унаж явсан мориныхоо цулбуурийг алдсанаас,бараа сураггүй болсон байна гэнэ шүү.
Тэгээд яагаад ч юм гэрээ хайгаад харанхуй шөнө алхаж гэнээ.
Хэсэг газар алхаад гэнэт нэг нүх шиг юм руу бүдрээд уначихсан гэнэ.гарч болохгүй гүнзгий юм гэнэ.
Тэр нүхэндээ хэсэг зүүрмэглээд үүр цайлгаад ,гэгээ орохоор ойр орчиноо ажиглавал,өвөө маань хүүрийн газар ,булшны нүхэнд ойчсон байв гэнээ.
Чүү чай нүхнээс мөлхөж гараад алхах гэсэн чинь ер болохгүй хөл нь тушигдсан юм шиг хөдөлдөггуй гэнэ шүү!
Учир нь гэвэл эзгүй хээр,үхээрийн газар хоносноос хоносноос дайрлага дайрчихсан байна гэнээ.
Бяцхан хүү(Мүү өвөө минь)тэндээсээ гэрийн бараа харагдтал хичнээн ч хол газрыг мөлхсөн юм бэ?хамаг өмд дээл хувцас нь тамтаггүй юм болж гэртээ хүрсэн юм гэнэлээ.
Тэгээд ер хөдөлгөөнгүй суумгай болсон өвөө маань бүтэн жил гаран гэрийн гадаа хаяанд сууж айлын авгай нарын үнээ мал саахыг,хүүхүүд хонь хурганд явахыг ,аав ах нар нь мориндоо мордоод явахыг ширтэн гиюурдэг ажилтай болжээ.
Төдөлгүй цагаан сар ч гарсан юм байх.
Хааяад нэг амандаа олж хийж,сэтгэлээ баясгадаг мөсөн чихэрээ тэсч яддаг хамгийн сайхан баяр болох цагаан сарын шинийн нэгний өглөө....
Өвөө минь өглөө нарнаар гэр бүл,саахалт айл хотлоороо золгож,айраг идээ,ууц,буузнаас амссаны дараа бас л гэрийн гадаа хаяанд суухаар нэгнээрээ түшүүлэн гадаа гарчээ.
Хэсэг сууж байтал холоос танихгүй гийчин бололтой,их сайхан хээ хуартай дээл хүрэм,мөнгөн тоноглол,Монгол гутал тэргүүтнийг өмсөж зүүсэн зүс царай гэж Юндэнггөөөгөө шиг сайхан том эр хүн сайхан мориор хатируулсаар ирж,гэрийн гадаах уяндээр буугаадд,эгц шулуухан өвөөг минь чиглээд алхаж ирсэнээ ингэж хэлж гэнээ!
<За,хө Уралдахуу?>
<Тэгье!>гээд өнөөх хачин гоё хүнийг харж биширээд суумгай гэдгээ март сан бяцхан хүү болох өвөө маань уухайн тас босоод хамтдаа уралдаад гүйчихсэн гэнэ шуу!
Энэ сайхан бэлэг дэмбэрэлтэй цагаан сарын шинийн нэгний өглөө ирсэн танихгүй гийчин маань суумгай хүүг нь хөлд оруулсан гэж хот олноороо билэгшээж,хамгийн эрхэм дээд зочиноо гэж гэртээ хүндлэн уриад идээний дээж бүхнээ өргөн барьж,ерөөл талархлын үг бүхнээ зориулсан юм гэнэ билээ,
<Намайг дахин хөлтэй болгож өгсөн тэр буянтан чухам яагаад тэр олон айл саахалт байхад хамгийн түрүүнд надруу ирж,уралдахуу?гэж асуусан юм болдоо?одоо ч гэсэн ойлгодгоггуй ч би тэр хүний л буянаар хөлд орох учиртай байж дээ,ааайийн?>гээд л өвөө минь ахин дахин яриж өгдөгсөн.
Жич:Өвөөд маань тохиолдсон хуучны дурсамж яриануудыг бичдэг <Өвөөгийн яриа>комуниттигээс авч энд давхар орууллаа.
Та бүхэн ч гэсэн хайртай өвөө эмээгийнхээ дурдатгал яриа,сонин сайхнаас чөлөөтэй бичиж,идэвхитэй оролцохыг хүсье.
Малд явж байгаад хээр унтаж орхиж гэнээ,
Тэгээд нэг сэрсэн чинь гадаа тас харанхуй,сар ч байхгүй,тэр гэж тэмдэггүй барьсан тавьсанаа танихын аргагүй харанхуй,шөнө дунд болсон байна гэнэ.Гэрээсээ хэр хол байгааг ч бүү мэд.
Унаж явсан мориныхоо цулбуурийг алдсанаас,бараа сураггүй болсон байна гэнэ шүү.
Тэгээд яагаад ч юм гэрээ хайгаад харанхуй шөнө алхаж гэнээ.
Хэсэг газар алхаад гэнэт нэг нүх шиг юм руу бүдрээд уначихсан гэнэ.гарч болохгүй гүнзгий юм гэнэ.
Тэр нүхэндээ хэсэг зүүрмэглээд үүр цайлгаад ,гэгээ орохоор ойр орчиноо ажиглавал,өвөө маань хүүрийн газар ,булшны нүхэнд ойчсон байв гэнээ.
Чүү чай нүхнээс мөлхөж гараад алхах гэсэн чинь ер болохгүй хөл нь тушигдсан юм шиг хөдөлдөггуй гэнэ шүү!
Учир нь гэвэл эзгүй хээр,үхээрийн газар хоносноос хоносноос дайрлага дайрчихсан байна гэнээ.
Бяцхан хүү(Мүү өвөө минь)тэндээсээ гэрийн бараа харагдтал хичнээн ч хол газрыг мөлхсөн юм бэ?хамаг өмд дээл хувцас нь тамтаггүй юм болж гэртээ хүрсэн юм гэнэлээ.
Тэгээд ер хөдөлгөөнгүй суумгай болсон өвөө маань бүтэн жил гаран гэрийн гадаа хаяанд сууж айлын авгай нарын үнээ мал саахыг,хүүхүүд хонь хурганд явахыг ,аав ах нар нь мориндоо мордоод явахыг ширтэн гиюурдэг ажилтай болжээ.
Төдөлгүй цагаан сар ч гарсан юм байх.
Хааяад нэг амандаа олж хийж,сэтгэлээ баясгадаг мөсөн чихэрээ тэсч яддаг хамгийн сайхан баяр болох цагаан сарын шинийн нэгний өглөө....
Өвөө минь өглөө нарнаар гэр бүл,саахалт айл хотлоороо золгож,айраг идээ,ууц,буузнаас амссаны дараа бас л гэрийн гадаа хаяанд суухаар нэгнээрээ түшүүлэн гадаа гарчээ.
Хэсэг сууж байтал холоос танихгүй гийчин бололтой,их сайхан хээ хуартай дээл хүрэм,мөнгөн тоноглол,Монгол гутал тэргүүтнийг өмсөж зүүсэн зүс царай гэж Юндэнггөөөгөө шиг сайхан том эр хүн сайхан мориор хатируулсаар ирж,гэрийн гадаах уяндээр буугаадд,эгц шулуухан өвөөг минь чиглээд алхаж ирсэнээ ингэж хэлж гэнээ!
<За,хө Уралдахуу?>
<Тэгье!>гээд өнөөх хачин гоё хүнийг харж биширээд суумгай гэдгээ март сан бяцхан хүү болох өвөө маань уухайн тас босоод хамтдаа уралдаад гүйчихсэн гэнэ шуу!
Энэ сайхан бэлэг дэмбэрэлтэй цагаан сарын шинийн нэгний өглөө ирсэн танихгүй гийчин маань суумгай хүүг нь хөлд оруулсан гэж хот олноороо билэгшээж,хамгийн эрхэм дээд зочиноо гэж гэртээ хүндлэн уриад идээний дээж бүхнээ өргөн барьж,ерөөл талархлын үг бүхнээ зориулсан юм гэнэ билээ,
<Намайг дахин хөлтэй болгож өгсөн тэр буянтан чухам яагаад тэр олон айл саахалт байхад хамгийн түрүүнд надруу ирж,уралдахуу?гэж асуусан юм болдоо?одоо ч гэсэн ойлгодгоггуй ч би тэр хүний л буянаар хөлд орох учиртай байж дээ,ааайийн?>гээд л өвөө минь ахин дахин яриж өгдөгсөн.
Жич:Өвөөд маань тохиолдсон хуучны дурсамж яриануудыг бичдэг <Өвөөгийн яриа>комуниттигээс авч энд давхар орууллаа.
Та бүхэн ч гэсэн хайртай өвөө эмээгийнхээ дурдатгал яриа,сонин сайхнаас чөлөөтэй бичиж,идэвхитэй оролцохыг хүсье.
コメント
コメントを投稿