Фэйсбүүк

Фэйсбүүк гэж ид шидтэй цэнхэр нүүртэй ном байх юмаа.

Энэ цэнхэр номын хуудсуудыг сөхөх бүр шинэ үйл явдал,
шинэ уулзалт учралаар дүүрэн байж,
сэтгэлийн их баяр баясалд цэнгүүлж
,дурсамж дүүрэн яриа хөөрөөр бялхуулан
,ирээдүйд өөрт минь ямархан дурсамжыг үлдээхийг үл мэдэх хуучны сайн анд нөхөд,
бүр зүс үл таних найз нөхдөөр хүрээлүүлэн нэгэн орон зайн өөрийн хуудас гээчийг нээгээд ,дэлгэцийн цаана мишээн суугаа хэн нэгэн найзтайгаа чимээгүйхэн яриа өрнүүлж,бас хоромхон зуур хариу хүлээнгээ өнөөх л цэнхэр дэлгэцрүүгээ чих тавин,тас ширтэнгээ цааш хэлэх хэдэн үгээ сэмхэн бодоод,сэтгэл доторхи  үг үсгүүдийг холбож,өгүүлбэрийн нийлэмжүүдийг оёж хатган,арван хуруугаараа хөнгөхөн шигтэгсээр аяархан аяарханаар уран гээч ньИнтэр-тас,бас заримдаа хүчтэйхэн бөөгнүүлж байгаад Интэр-тас,Интэр-тас,тас гээд л дэлгэцрүү онилуулж байгаад шидэлж гарна.

Ийм маягаар хамаг цаг нарыг минь чимээгүйхэн идэж,хийх ажлын ганц садаа болдог ч
хагацсан хоёрыг учруулж,хагаралдсан хоёрыг нийлүүлэхийн ерөөлтэй учралын цэнхэр ном юмсанжээ...гэж.

Ямартай ч 16дугаар зуунд Монголын Халхын

Төв аймгийн Дэлгэрхаан сумын нутагт буй  Цогтын бичигт хад.

  Цогт хунтайж авга　эгчийгээ Орхон голын сав нутагт бэр болон яваад,олон жил уулзсангүйд дүүгийн ёсоор  санан бэтгэрч,ганцаардахдаа шүлэглэсэн шүлгээ хавтгай өндөр хадан цохионд бичиж түүхэнд хожмоо<<Цогтын бичигт хадны хөшөө>>гэж алдарсан хөшөөг үлдээдэг шиг нэг ёсны эмгэнэлтэй түүхэн үе, түүхийн доторхи түүхээрээ хоцорч,насаараа хуучнаа санан санагалзаж ,бэтгэрэн ганцаарддаг ёс бидний үед байхгүй болсон нь хамгийн сайхан юмдаа гэж өөрийн эрхгүй бодон,ахин дахин өнөөх цэнхэр фэйсбүүк номоо бишрэн сууна даа, Дайрий нь...!

Найзаар минь намайг таньдаг учиртай гэдэг...

Гэтэл найз гэдэг ч бас сайн мэддэггүй байсан найзаа одоо л нэг таньдаг болчих гээд ч байх шиг...
Зургуудыг нь харж,блогуудыг нь уншиж, бид болоод Монгол орон минь хүртэл хичнээн өөр болж байгааг олоод мэдчихнэ.

Хуучин цагын найз нөхөд бас
намайг олж,зургыг минь харвал <<дайрий чи ийм болж,тийм байна,ийм байсан,одоо энэ чинь ингэчихэж...энэ чинь ч зохиж байна,ёстой хөөрхөн(...жоохон өөрийгөө өргөв..ккк) гэж наддаа цаасан малгай өмсүүлэх бөгөөд,тэрийг нь би бас гадарлаж байгаа хэрнээ,цаасан малгайгаа бүр сайн дугтуйлуулах гээд баярлаад,баясаад,
...тайнкс,харин ч муухай гарцан байна гэж өөрийгөө улам модонд авируулж байгаам л даа.ккк.
(Уг нь бүр хамгийн гайгүй ,урдаа барьдаг цайны зургуудаа тавьчихаад байгаа мөртлөө ш дээ,хаха)
Гэхдээ л гоё юмаа,юм хөгжинө гэдэг...

Би энэ л цаг үед төрж өссөндөө баярлаж,
би энэ л цаг үеийн найз нөхдөөрөө хүрээлүүлж байгаадаа бахархаж байна.

Танилын танил,найзын найзаар дамжуулан багын найз нөхдөө хүртэл олж уулзаж чадна гэдэг,далайн цаана Япон гэдэг арал улсад ганц дайчин ганцаардахгүй гэдэг ... над шиг орчин цагийн хязгааргүй цэргийн албанд томилогдсон Монгол эмэгтэй байлдагчид бол нутагтаа харих чөлөөний эрхийн бичиг өвөртөлсөн мэт,халуун дотно,хайр тэмүүлэлтэй,баяр баясалтай тийм гоё мэдрэмж төрүүлээд байна,энэ фэйсбүүк...гэдэг эрхэм чинь...!

Хэзээ нэгэн цагт нутагтаа очихоороо та нарыгаа жинхэнээр нь ,амьдаар нь,оржигналаар (оригналыг Монголоор орчуулав) нь харнадаа ,уулзана даа,тэврэнэ дээ ,үнсүүлнэ дээ гээд л...өөрийгөө бөөн мөрөөдөлд умбуулаад ,
сайхан сэтгэлийн эрч хүчний сэлбэлт хийж аваад л амьдраад байна даа.

За ингээд,миний мэддэг Монгол магтаалын үг  дууслаа.

Дайрий нь та нартаа хайртай,
Та нар минь ч Дайрийдаа хайртай.

Банзай,Ура,Урагшаа !
Та нар шүү,фэйсбүүк шүү!

Конец  фильма!(Ёооё бүр шал ☆☆☆юмаа.ккк)